EN ÇOK DA PAZAR GÜNLERİ ARAMASINI ÖZLÜYORUM
Geçtiğimiz günlerde Batman’da kalleşçe bir saldırı sonucu şehit olan askerlerimizin Allah şehadetlerini kabul etsin. Yedi eve daha ateş düştü, analar oğullarının şehadet haberini alınca göz yaşlarını kalplerine akıttılar, canlarından bir parça koptu cennete gitti. Babalar ‘’vatan sağ olsun’’ dedi, başları dik, gözleri nemli, göğüsleri imanla dolu, gurur ve hüznü bir arada yaşadı. Çocuklar, yetişkin olanlar ‘’biz babasız yaşarız ama vatansız yaşayamayız’’ dedi, küçükler ‘’babam gitti’’ , ‘’babam öldü mü’’ diyerek ağladı, onlar ağladı bizim yüreklerimiz dağlandı, bebekler ise kimisi öylece durdu, kimisi babasının gittiği yeri görürcesine tebessüm etti, kimisi annesinin ağlamasına ağladı. Kolay mı can bağı var arada. Eşler onlar ne yaptı peki? Şu fani dünyada daha aşkına doyamadan ahirete sakladı tüm sevgisini, şehidinden geriye kalan evlatlarına sımsıkı sarıldı, söz verdi içinden bu çocukları sana layık bir şekilde yetiştireceğim diye. Silah arkadaşları peki, onlar ne yaptı? İki